မုဒိတာစမ္းရီအုိင္
အခန္း(၁)
အခ်ိန္က ညည့္……။
ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ သိမ္းထားေရ ပလတ္စတိပ္ဗူးေခ်ကို ထုတ္ယူလုိက္ေတ။ ၿဗီးေက ဗူးေခ်ကုိ ဖြင့္လုိက္ေတ။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ အလင္းတန္းေခ်တစ္ခု “လက္ခနဲ” ျဖာတက္လားခေရ။ ဗူးေခ်ထဲမွာ ရႊီတံုးေခ်တစ္တံုး။ ေဒရႊီတံုးေခ်ကိုရဖုိ႔ သူ အခ်ိန္ယူပနာ ႀကိဳးစားခရေရ။ အလုပ္လာအပ္ေတ သူတိဘားက “ေလ်ာ့တြက္” အနိန္နန္႔ ရဟိခေရ ရႊီအပိုင္းအစေခ်တိကို စုယင္းစုယင္းနန္႔ ေဒဂုပိုင္ ရႊီတံုးေခ်တစ္တံုး ျဖစ္လာရေစာ္။ သူမသံုးဝ့ံ မစားဝ့ံ သိမ္းထားေရ ရႊီ…။ အဂု မသံုးလုိ႔ မျဖစ္ဗ်ာ။ သူ႔ညီ ေအာင္ေက်ာ္၏ မဂၤလာပြဲ ခမ္းနားစည္ကားဖို႔ိလိုေရ။ တာဝန္က သူ႔ေဂါင္းထက္ကို က်လာဗ်ာ။
“သူ”ဆိုေစာ္က ပန္းထိမ္ဆရာေပါက္စ ေက်ာ္ေဇာလွ ပါ။ သူ႔မွာ အမိအုိရာဟိေရ။ သူ႔အဘာသီလားခေစာ္ ေဒႏွစ္ဆိုေက (၈)ႏွစ္ေတာင္ ဟိဗ်ာ။ သူ႔အဘာလည္း ပန္းထိမ္ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္။ ေဒပိုင္ညာနန္႔ မိသားစုကို ၾဟာဖြီေကၽြးမြီး ပီးခေရ။ သူ႔အဘာသီလားၿဗီးေရေနာက္ပိုင္း သူလည္း ကိုးတန္းနန္႔ ေက်ာင္းထြက္လုိက္ရေရ။ သူ႔အဘာ မသီခင္ သင္ပီးခေရ ေဒပိုင္ညာနန္႔ အမိအိုနန္႔ ညီတစ္ေယာက္ကို လုပ္ကိုင္ေကၽြးမြီးနိန္ရေရ။. အဂု သူ အသက္(၂၅)ႏွစ္ဟိနိန္ယာ။ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ဆိုေက အရြယ္ေကာင္း။ သူ႔အမိကလည္း သူ႔ကို အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ ေျပာနိန္ဗ်ာ။ ေယဒါေလ့ သူတစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္။ မိသားစုကို ျပန္ၾကည့္ေရ။ အမိအုိက ေကာင္းက်မ္းမာေစာ္မဟုတ္။ ရက္ျပတ္ ဆီးတိနန္႔ အံုနိန္ရေရ။ ညီသည္ ေအာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္လည္း ဆယ္တန္းေအာင္ေစာ္ (၃)ႏွစ္ရာ ဟိလားေရ။ အလုပ္မယ္မယ္ရရ မဟိသိ။ သူက သူ႔ညီကိုေျပာေစာ္ရာ။ သူတာဝန္ယူပနာ တကၠသိုလ္ကို ထားပီးေမလို႔။ ေယေကလည္း သူ႔ညီက လက္မခံ။ သူ႔အတြက္နန္႔ သူ႔အစ္ကို ကုိ ဒုကၡမခံစီခ်င္ထင္ေရ။ ဆယ္တန္းေျဖၿဗီးေရေလာက္ကပင္ ထုိလူ႔ဘားမွာ ပဲလိုက္စိုက္၊ ေဒလူ႔ဘားမွာ လယ္အငွားလုိက္၊ စပါးရိတ္ခ်ိန္တန္ စပါးရိတ္လိုက္နန္႔။ အခ်ိန္တိရာ တရြိရြိ ကုန္လားေရ။ ေအာင္ေက်ာ္ဘဝက တုိးတက္မလာ။ ယင္းပိုင္နန္႔ပင္ ေက်ာ္ေဇာလွမွာ ႀဟိကိုမလားခင္ ေနာက္ကို ျပန္ၾကည့္နိန္ရေရ။ ေဒအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ေက်ာ္ေဇာလွရာ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ဆိုေက မလြယ္။
ေထာ…အဂု။ ေအာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ သူ႔အစ္ကိုဘားမွာ ပူဆာနိန္ဗ်ာ။ မယားယူဖုိ႔ဆိုဝါ…။ ထိုဘက္ကမ္း၊ ၾကာၫုိျပင္ရြာက လွႏုစိန္ကုိ ေတာင္းပီးဖုိ႔အေၾကာင္း၊ သူနန္႔ လွႏုစိန္႐ုိ႕ရေက လွႏုစိန္မိဘက မဂၤလာလက္ဖြဲ႕အျဖစ္ ႏြား (၁)ခ်ဳိင္းနန္႔ လယ္ဝါး (၃ဝဝ)ကို လက္ဖြဲ႕ဖုိ႔အေၾကာင္းတိကို အစ္ကိုႀကီး အဖအရာထားပနာ တိုင္ပင္နိန္ဗ်ာ။ အင္း….ညီ ေအာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ အသက္(၂ဝ)ေတာင္ ေက်ာ္လားဗ်ာ။ သီးခ်ိန္တန္သီးလို႔၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ ပြင့္ခ်င္နိန္ဗ်ာ။ ေလာက၏ နိယာမတရား မဟုတ္ပါလားေယ။ သူ စုိင္းစားရဗ်ာ။
လွႏုစိန္ဆိုေရ ကလိန္႔ေမေခ်က အငယ့္ေခ်ကပင္ သူ႔ညီနန္႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း။ “ငယ္ကအခ်စ္ အႏွစ္တစ္ရာ မမိန္႔သာ” ဆုိေရပုိင္ သူ႐ုိ႕ႏွစ္ေယာက္ သိတတ္ေတအရြယ္ကပင္စလုိ႔ ႀကိဳက္နိ္န္ကတ္ေစာ္။ ယင္းအျပင္ ေအာင္ေက်ာ္ေစာ္ လွႏုစိန္႐ုိ႕အိမ္မွာ ပဲလည္းအငွားစုိက္ဖူးေရ။ လယ္လည္း အငွားလုိက္ဖူးေရ။ ေအာင္ေက်ာ္၏ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကုိ လွႏုစိန္မိဘ႐ုိ႕က သေဘာက်ေရဟိဖုိ႔။ တစ္ေယာက္တည္းရာဟိေရ သူ႐ုိ႕သမီးနန္႔ ေအာင္ေက်ာ့္ကုိ သေဘာတူေရ။
လွႏုစိန္မိဘ႐ုိ႕ဆိုေစာ္ကလည္း ၾကာၫုိျပင္ရြာမွာ စားႏိုင္၊ ေသာက္ႏိုင္တိဗ်ာေယ။ မိသားစုတစ္ခုလံုး ႐ုိးသားပနာ စိတ္ေကာင္းဟိကတ္ေတ။ ေက်ာ္ေဇာလွ႐ုိ႕ကိုဆိုလည္း လွလႈိက္လွလွဲ ဟိကတ္ယင့္။ ေဒမိသားစုနန္႔ဆိုေက သူ႔ညီကို သေဘာမတူစရာ မဟိ။ တစ္ခုဟိေစာ္က သူ႐ုိ႕မွာ တစ္ခုလည္း မျပည့္စံု။ လက္ဖြဲ႕စရာဆုိလုိ႔ မယ္မယ္ရရ မဟိ။ ေဒခ်င့္ကို လွႏုစိန္႐ို႕ဘက္က သိေရ။ နားလည္ေရ။ ပကာသနမဖက္ဘဲ ေအာင္ေက်ာ္၏ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္နန္႔ ႐ုိးသားႀကိဳးစားမႈကိုရာ သူ႐ုိ႕မက္ေမာေရဟိဖုိ႔။ ယင္းတြက္နန္႔ ျခဳပ္မသွ်င္ဘက္က ႏြား (၁)ခ်ဳိင္းနန္႔ လယ္ဝါး (၃ဝဝ)ကို လက္ဖြဲ႕ေစာ္။ သမက္သွ်င္႐ုိ႕ဘက္က တစ္ခုလည္း လက္ဖြဲ႕စရာ မလိုလတ္။ ျခဳပ္မသွ်င္ဘက္ကေဂ်း အစစ အရာရာအကုန္အက်ခံနိန္ေကလည္း သဘာဝမက်ခ်င္။ ေယဇူးနန္႔ မဂၤလာပြဲအခမ္းအနားကို သူ႔ညီကိုယ္စား ေက်ာ္ေဇာလွက တာဝန္ယူလိုက္ရေစာ္။
မိုးလင္းေစာ္နန္႔ ေဒရႊီတံုးေခ်ကို ေက်ာက္ေတာ္သို႔ ေရာင္းေဇာင္လားရဖုိ႔။ မဂၤလာပြဲမွာ ညီသည္ မ်က္ႏွာမငယ္ဖုိ႔လိုေရ။ တစ္သက္မွာ ေဒညီတစ္ေယာက္တည္းရာ ဟိေစာ္။ ညီအတြက္ဆုိေက ဇာပင္မဆို ပီးဆပ္ဖုိ႔အဆင္သင့္။ ရႊီတံုးေခ်ကို ဗူးေခ်ထဲမွာ ထည့္ပနာ အသာေခ် ပိတ္ထားလုိက္ေတ။ ၿဗီးေက ေဂါင္းအံုးေအာက္မွာ ထားလိုက္ေတ။ ဖေယာင္းတုိင္ မီးကိုမႈတ္ပနာ အိပ္ဖုိ႔ပ်င္လီေရ။
အခန္း(၂)
ႏွစ္ေပါင္း (၂ဝ)ၾကာေရအခါ……
အခ်ိန္ေစာ္ တစ္ခါလည္း တန္႔လို႔မနိန္။ ရက္ျပတ္ရြိလ်ားနိန္ေရ။ အရာအားလံုးကို အခ်ိန္က ဆုပ္ကိုင္ထားေရလို႔ ေျပာေက လြန္ဖို႔လားခ်င့္။ အခ်ိန္ကာလအေလ်ာက္ အရာရာေစာ္ အနည္းနန္႔အမ်ားဆိုေရပိုင္ ျဖစ္ပ်က္ ေျပာင္းလဲလားကတ္ရေရ။
ေထာ…အဂုလည္းၾကည့္။ ႏွစ္ေပါင္း (၂ဝ)ေက်ာ္ၾကာေရ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာ္ေဇာလွတစ္ေယာက္ တစ္ရြာတည္းသမ ဝင္းမျဖဴနန္႔ အိမ္ေထာင္က်လားေရ။ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္နန္႔ သမီးေခ်တစ္ေယာက္ ရနိန္ယာ။ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က (၁၄)ႏွစ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က (၁၂)ႏွစ္။ သမီးေခ်က အဂုမွ (၃)လရာ ဟိသိေရ။ ေပါက္စေခ်ပါ့ေယ။
တစ္နိန္႔……။ ေက်ာ္ေဇာလွ အလုပ္ကိစၥနန္႔ ေက်ာက္ေတာ္ကိုလားဖို႔ ပ်င္နိန္ေရ။ ဝင္းမျဖဴက သမီးေခ်ကို သာျခင္းဆုိပနာ ယုိင္းႂဟြဲလုိ႔ ေခ်ာ့သိပ္နိန္ေရ။ အနားမွာဟိေရ ခြင္ထက္မွာ ရီပူဘဲတစ္ဘဲ တည္ထားေရ။ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္က အိမ္ေျဂာက္မွာ ကဇာတ္နိန္ကတ္ေတ။
“ ငါလားဖုိ႔ဗ်ာေဒေဟး အမိသည္ ”
“ ေအး…ေအး…လားလီ…”
“ နင္ က်က်မ္းမမာမလား…”
“ မာေရကာ…”
“ ငါ…ေကာင္းေကာင္း စိတ္မခ်ေဒကား။ ယၿဗီးေက နင္က
သြီးႏုသံႏု…”
“ အဘာေလ...ငါတစ္ခုလည္း မျဖစ္။ စိတ္ခ်လုိ႔ရာ လားလီ…”
“ ေအး….ေအး…ယပိုင္ဆိုေကလည္း စိတ္ခ်ဗ်ာေဒကား။
အေဝး…သားႀကီးနန္႔သားေခ်…ဘာဘာလားဗ်ာေဝး…”
“ ဟုတ္ပါယင့္ဘာဘာ…။ ျပန္လာခါ မုန္႔ဝယ္ခဘာဘာ…”
“ ေအး…ေအး…”
ခ်စ္သည္းအူနန္႔ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေတ။ ယိုင္းထက္က သမီးေခ်ကိုလည္း နမ္းျဖစ္ေအာင္ နမ္းလုိက္သိေရ။ ယၿဗီးေက ေက်ာ္ေဇာလွတစ္ေယာက္ ေက်ာက္ေတာ္လႈိင္းဘုတ္ဟိေရ ဘုတ္ဆိပ္သုိ႔ လားခလီေရ။ အိမ္မွာက တနားေခ်ကအတိုင္း ျပန္ျဖစ္လားေရ။
ဝင္းမျဖဴယိုင္းႂဟြဲပနာ အေခ်သိပ္နိန္ယင္းက ရီပူဘဲကို အၾကည့္ေရာက္လားေရ။ ဘဲထဲက ရီပူဆူနိန္ယာ။ ဓါတ္ဗူးမွာ ထည့္လုိက္ရဖုိ႔။ အိမ္ထက္က ဓါတ္ဗူးကို ယူခီေရ။ မီးဖုိနားမွာ ထုိင္ေရ။ ခြင္ထက္က ရီပူဘဲကို လက္ခုနန္႔ ထုတ္ေတ။ ဓါတ္ဗူးအဖံုးကို ဖြင့္ပနာ ထည့္ဖို႔ပ်င္ေစာ္နန္႔ သူ ခ်ားရဟတ္ လည္လားေရပိုင္ ျဖစ္လားေရ။ သူ ခ်က္ခ်င္း ေဂါင္းမူးလာေရ။ မူးေရဆုိ မူးေရ။ တဗြင္းဗြင္း ဆူနိန္ေရ ရီပူဘဲကိုလည္း ကုိင္လုိ႔။ သူ ေဂါင္းမူးလာေရ။ မခံႏိုင္ဗ်ာ။ သူ မုိက္ခနဲ တြိလားေရ။ သူ အေမွာင္ကမ ၻာထဲကို ေရာက္လားေရပိုင္ တြိလုိက္ေတ။ ေဒေနာက္ပိုင္း သူတစ္ခုကိုလည္း မသိလုိက္ဗ်ာ။
ကဇာတ္နိန္ကတ္ေတ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္ ဓါတ္ဗူးလဲသံ၊ ရီပူဘဲေမွာက္က်သံတိကို ၾကားေစာ္နန္႔ အမိသည္အနားကို ၿဗီးလားကတ္ပနာ…
“ အမိ…အမိ…အိုးဘာေလ့။ အမိ ဇာျဖစ္လဲမသိ။ အုိးဘာေလ့
လူ႐ို႕။ တစ္ေခါက္လာကတ္ပါခ်။ အမိဇာျဖစ္လဲမသိ။
အီး…ဟီး…ဟီး....။ အိုး…အမိ…...ဟီး…ဟီး...” လုိ႔
ၾကေၾကာက္လလန္႔နန္႔ ေအာ္ငိုလီကတ္ေတ။ အေခ်ႏွစ္ေယာက္ ေအာ္ငိုနိန္ကတ္ေစာ္ကို ၾကားလို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က လူတိ အၿဗီးတစ္ပိုင္း ေရာက္လာကတ္ေတ။ အေၾကာင္းစံုကို ျမင္ရ၊ သိရေရအခါ အားလံုး အံ့ၾသလားခကတ္ေတ။ ခ်က္ခ်င္း ေက်ာ္ေဇာလွကို အေခၚလႊတ္ေတ။ ကံေကာင္းခ်င္ေစာ္က ယင္းအခ်ိန္ ေက်ာက္ေတာ္လႈိင္းဘုတ္ မထြက္သိ။
ေက်ာ္ေဇာလွ အပူတျဗင္း လိုက္ပါလတ္ေတ။ အိမ္ကိုေရာက္ေတအခါ ျမင္လိုက္ရေရ ျမင္ကြင္းက အနိ႒ာ႐ုံ။ မီးဖုိနားမွာ ဝင္းမျဖဴတစ္ေယာက္ ပပ်က္လန္ပနာ လဲလို႔။ မီးဖုိဘက္မွာဟိေရ ခႏၶာတစ္ျခမ္းလည္း စြတ္နိန္ေရ။ ရီပူေလာင္ထားဗ်ာဆိုေစာ္ကို ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ေတ။ ၾကည့္ပလာခ်။ ေဘးနားမွာလည္း ရီပူဘဲေစာ္ အဖံုးတစ္ျခား၊ ဘဲတစ္ျခား။ ဓါတ္ဗူးလည္း ေမွာက္လုိ႔။
ယိုင္းထက္က သမီးေခ်ကေတာ့ တစ္ခုကုိလည္းမသိ။ ပံု႔လို႔ေခ် အိပ္ေမာက်နိန္ေရ။ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ခါ ၾကေၾကာက္လလန္႔နန္႔ သူ႔ကိုဖက္လုိ႔ ငိုနိန္ကတ္ေတ။ သူ ဇာလုပ္လုိ႔ ဇာကိုင္ရဖုိ႔မသိျဖစ္လားေရ။ သူ႔စိတ္တစ္ခုလံုး ေျဗာင္းဆန္နိန္ေရ။ အထူးသျဖင့္ ဝင္းမျဖဴအတြက္ အစိုးရိမ္လြန္နိန္ေရ။ လူႀကီးတစ္ေယာက္က “ ဝင္းမျဖဴ ႏွလံုးခုန္နိန္သိေရ။ သတိမိန္႔နိန္ေစာ္။ မင္းစိတ္ကို အအီးထား ” ဆိုလို႔ ေက်ာ္ေဇာလွ သက္သာရာ ရလားေရ။ ယင္းပုိင္နန္႔ ဝင္းမျဖဴကို ဆီး႐ုံတင္လုိက္ရေရ။
အခန္း(၃)
ဝင္းမျဖဴကေတာ့ သတိရနိန္ဗ်ာ။ ေယဒါေလ့ ရီပူေလာင္ထားေရ ဒဏ္ရာတိေၾကာင့္ စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေျပာႏိုင္သိ။ ဒဏ္ရာက ျပင္းေရ။ ညာဘက္ခႏၶာတစ္ျခမ္းလံုး။ ေဝဒနာကို ပဇိကိုက္လုိ႔ ခံနိန္ရေရ။ ဒဏ္ရာက မ်ားေရအတြက္နန္႔ ဆီး႐ုံမွာ (၆)လေလာက္ အခ်ိန္ယူပနာ ကုရဖုိ႔လို႔ေတာ့ ဆရာဝန္က ေျပာေရ။ ေက်ာ္ေဇာလွကေတာ့ ကုရပတ္စီ။ သြီးႏုသံႏုနန္႔ အသက္မသီခေစာ္ပင္ ကံေကာင္း။
ဝင္းမျဖဴဆီး႐ုံတက္ၿဗီးေရေနာက္ပိုင္း ေက်ာ္ေဇာလွတစ္ေယာက္ အလုပ္ပ်က္၊ အကိုင္ပ်က္ျဖစ္လားေရ။ အေခ်(၃)ေယာက္နန္႔ အိမ္မႈကိစၥတိကို တာဝန္ယူနိန္ရေရ။ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္က နားလည္ေရ အရြယ္ျဖစ္နိန္လုိ႔ ေတာ္သိယင့္။ ေကာင္းေကာင္းျပဳစုပီးဖုိ႔မလုိ။ ျပဳစုရေစာ္က သမီးေခ်။ အမိသည္ဆီး႐ုံဝင္ေရေနာက္ပိုင္း အမိႏို႔ရည္ကို စို႔ခြင့္မရခ။ ႏုိ႔ဗူးကိုရာ အေဖာ္ျပဳနိန္ရေရ။ အမိသည္နန္႔လည္း နိန္ခြင့္မရ။ အမိသည္ကလည္း ေဝဒနာတစ္ပံုနန္႔ျဖစ္လို႔ သမီးေခ်ကို အေရးမစုိက္ႏိုင္။ သမီးေခ်ကလည္း အက်င့္ေကာင္းေရလို႔ ဆုိရဖို႔လားမသိ။ အမိကို ေကာင္းေကာင္း မေတာင့္တ။ ႏို႔ဗူးေဖ်ာ္လုိ႔တုိက္ပနာ သိပ္ထားလုိက္ေက အီးလို႔ေခ် အိပ္နိန္လီယင့္။ ယင္းပုိင္နန္႔ အေခ် (၃)ေယာက္မွာ အမိဆိုေကလည္း ေက်ာ္ေဇာလွ၊ အဘာဆုိေကလည္း ေက်ာ္ေဇာလွဗ်ာ ျဖစ္ခရေရ။
ေက်ာ္ေဇာလွတစ္ေယာက္ ပင္ပန္းပါေရ။ မုိးထစေစာ ဆံျပဳတ္ထႀကိဳ။ ယၿဗီးေက ဝင္းမျဖဴအတြက္ တစ္ခြက္ခ်န္ပနာ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္တစ္ခြက္ေကၽြး။ ေကၽြးၿဗီးေစာ္နန္႔ သားေခ်တိကို ဆီး႐ုံမွာသို႔ ဆံျပဳတ္ပို႔ေဇာင္ခိုင္း။ အိမ္မွာ သမီးေခ်ကို ႏုိ႔ဗူးေဖ်ာ္တုိက္။ ၿဗီးေက စ်ီးျပဳ။ ခ်က္ျပဳတ္။ က်က္ေစာ္နန္႔ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္နန္႔ ထမင္းစား။ ေယၿဗီးေက သမီးေခ်ကို သိပ္ပနာ ဝင္းမျဖဴကို ထမင္းပို႔ေဇာင္လား။ အရာ ျပန္လာ။ အိမ္ကိုေရာက္ေစာ္နန္႔ နိခင္းဘက္ ဝင္းမျဖဴအဝတ္အစားတိအပါအဝင္ အေခ်တိ အက်ၤ ီ၊ ေဘာင္းဘီတိနန္႔ သမီးေခ် ခ်ႏွီးပုိင္းတိကို ဖြတ္၊ လွန္း။ ညဇာက်ျပန္ေက အရာ ထမင္းခ်က္။ ထမင္းခ်က္ယင္းနန႔္ သမီးေခ်ကို ရီခ်ဳိး။ က်က္ေက ဆီး႐ံုသိ႔ု ထမင္းလားပို႔။ ညည့္ခါက်ေကေလ့ သမီးေခ်တစ္ေခါက္ေလာက္ငိုေစာ္နန္႔ ထ,ႏို႔တုိက္ပနာ ေခ်ာ့သိပ္။ အားလံုးေက်ာ္ေဇာလွ ေဂါင္းမွာ ပံုက်နိန္ေရ။ ေယခါ ေက်ာ္ေဇာလွတစ္ေယာက္ ကုိယ့္အလုပ္လုပ္ဖုိ႔အခ်ိန္ကုိ ဝယ္ထည့္ရဖုိ႔ပုိင္ ျဖစ္လားေရ။
ဝင္းမျဖဴကို ဆီးကုလိုက္ရေစာ္မွာ စုဟိ၊ ေဆာင္းဟိထားေရ ဖဲသာေခ်၊ ဒဂၤါးေခ်တိနန္႔ ရႊီတို၊ ရႊီစေခ်တိေစာ္ အားလံုး ေျပာင္သလင္းခါလားေရ။ ေက်ာ္ေဇာလွမွာလည္း အလုပ္လုပ္ဖုိ႔မအား။ အလုပ္မလုပ္ရေက ဝင္ငြီကားမဟိ။ ထြက္ငြီရာ ဟိေရ။
ေထာ…အဂု…သားေခ်႐ုိ႕မွာ ေက်ာင္းဖြင့္နိန္ယာ။ ေက်ာင္းထားရဖုိ႔ဗ်ာ။ ေဒႏွစ္ဆုိေက အႀကီးအေကာင္က ရွစ္တန္း။ အငယ္ေကာင္က ေျခာက္တန္း။ အတန္းတိႀကီးလာဗ်ာ။ အတန္းႀကီးလာလီ ေက်ာင္းထားစရိတ္တိက မ်ားလာလီ။ အဂု… လက္ထဲမွာ ဖဲသာတစ္ျဗားလည္း မဟိ။ ဝင္းမျဖဴအတြက္ ဆီးဖိုးဝါးခလည္း လုိသိယင့္။ ယေကလည္း ဆီးဖုိးဝါးခကိုေတာ့ မပီးလုိ႔ ရသိေရ။ ေနာက္ ႀကံဖန္ ပီးေကလည္း ရယင့္။ အဂု ေလာေလာဆယ္ အေရးႀကီးနိန္ေစာ္က သားေခ်႐ုိ႕ကို ေက်ာင္းထားဖုိ႔ကိစၥ။ ေက်ာ္ေဇာလွစိုင္းစားေရ။ အႀကံထုတ္ေတ။ ေဂါင္းခဲရေရ အျဖစ္။ ဝင္းမျဖဴ႐ုိ႕မိဘမွာလည္း ေဒနိန္႔လုပ္။ ေဒနိန္႔စား။ ေက်ာ္ေဇာလွ႐ို႕ကို ဖဲသာေခ်၊ ဒဂၤါးေခ်ကူဖို႔ဆိုေစာ္က မျဖစ္ႏိုင္။ သတင္းမီး၊ သတင္းလာေတာ့ခါ ဟိကတ္ယင့္။ ဆြီမ်ဳိးတိကိုလည္း အားကိုးမရ။ ေက်ာ္ေဇာလွ႐ို႕ ဆင္းရဲတြင္းနက္နိန္လို႔ ဟိဖုိ႔။ ဖဲသာဟိေက ဆြီမ်ဳိးလာေရ။ ဖဲသာမဟိေက ဇာဆြီမ်ဳိးလည္း အေရးမစိုက္။ ေဒခ်င့္ေစာ္ ဆြီမ်ဳိး႐ုိ႕သဘာဝလို႔ ထင္ေရ။ ဆြီမ်ဳိးတိကို ေက်ာ္ေဇာလွ အျပစ္တင္ခ်င္ေစာ္ေတာ့ခါ မဟုတ္။ ဇာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေက အကုသိုလ္ ဟိသရြိ သူ႐ို႕ထုိက္နန္႔ သူ႐ုိ႕ကံ ခံနိန္ရလုိ႔ဗ်ာေယ။
ဆြီမ်ဳိးဆိုမွ ေက်ာ္ေဇာလွ သတိရလားေရ။ သူ႔ကို ကူညီဖုိ႔လူတစ္ေယာက္ေတာ့ခါ ဟိေရ။ ယင္းသူ႔အနိန္နန္႔ ေက်ာ္ေဇာလွကို အကူအညီ ပီးႏိုင္၊ မပီးႏုိင္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမေသခ်ာ။ ေယေကလည္း “ရေကအျမတ္၊ မရေက အရင္း” ဆုိေရပိုင္ သူစုိင္းစားမိေရအတိုင္းေတာ့ခါ ႀကိဳးစားလီရဖုိ႔ဗ်ာ။
အခန္း(၄)
ၿခံဝင္းက အက်ယ္ႀကီး။ ၿခံအလယ္မွာ ပ်ဳိင္စီပ်ဳိင္ေထာင္ အိမ္ႀကီးက ဟိန္းလုိ႔။ သံျဖဴကလည္းမိုးထားသိေရ။ အိမ္ေတာင္ဘက္က ႏြား႐ုံမွာ ႏြားတိကိုခ်ဳိင္းထားေရ။ အိမ္ေျမာက္ဘက္မွာက်ေက စပါးဂ်ီတစ္ဂ်ီ။ အနားမွာ ဟင္းခင္းလည္း တစ္ခင္း။
အဂုဆုိေက ၾကာၫိုျပင္ရြာမွာ ေအာင္ေက်ာ္႐ုိ႕မိသားစုေစာ္ လရဒတ္ဗ်ာ။ လယ္ဝါး (၁ဝဝဝ)ေက်ာ္နန္႔ ႏြားအေကာင္ (၁ဝ)ေက်ာ္ဟိေရ။ ပဲခင္း (၂)ခင္းဟိေရ။ ယၿဗီးေက ဖုန္းလည္းတစ္လံုး တပ္ထားသိေရ။ စပါးဝမ္းစာ၊ ဆန္ဝမ္းစာအျဗည့္။ အရြယ္ေရာက္နိန္ကတ္ေတ သားႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ေက်ာက္ေတာ္ၿမိဳ႕မွာဟိေရ နာမည္ႀကီးေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ထားပနာ ပိုင္ညာသင္ပီးႏိုင္ေရ။ အတုိင္းအတာတစ္ခုထိေလာက္ေတာ့ သူ႐ုိ႕ မေၾကာင့္မၾက နိန္ႏိုင္ကတ္ေတ။ ယင္းတြက္နန္႔ ေက်ာ္ေဇာလွႀကံဳတြိနိန္ေရ အခက္အခဲေခ်ကို သူ႐ုိ႕အနိန္နန္႔ ကူညီ ေျဖရွင္းပီးႏိုင္ဖုိ႔ရာ။ ေက်ာ္ေဇာလွအေတြး။
ေတြးယင္းနန္႔ သမီးေခ်ကို ရြက္ပနာ ၿခံဝင္းထဲကို အားတင္းလို႔ ဝင္လုိက္ေတ။ သူ႐ုိ႕ဝင္လာေစာ္ကို ျမင္လုိက္လုိ႔ဟိဖုိ႔။ လွႏုစိန္တစ္ေယာက္ စပါးလံုးရြီးနိန္ေစာ္က ထလာလတ္ပနာ ေက်ာ္ေဇာလွကို ႏႈတ္ဆက္ေတ။
“ ယာ....ေယာကၹ႐ို႕မႏွင္း။ ဇာက လာကတ္ေစာ္လဲ....”
“ ေအး....ရြာကလာေစာ္ေဒ။ နင့္အိမ္ရွင္ဝါ.....”
“ ဟိေရ....ဟိေရ....။ အကၽြန္ေခၚလိုက္ေမ။ ထုိင္ထုိင္....”
သူ႐ုိ႕ကို နိန္ရာထုိင္ခင္းခ်ပီးပနာ လွႏုစိန္ သူ႔လင္ေအာင္ေက်ာ္ကို ေအာ္ေခၚလိုက္ေတ။
“ အဖသည္.....ေဒမွာ ေယာကၡ႐ုိ႕ေရာက္နိန္ကတ္ေတေထာ။
ဆင္းပါလတ္ခ်.....”
“ ေအး....ေအး....” ဆုိပနာ ေအာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္လုိ႔ ဆင္းပါလတ္ေတ။ စာအုပ္ဖတ္နိန္ေစာ္ဟိဖုိ႔။
“ ေယာ္....အစ္ကိုႀကီး။ ဇာကလာေစာ္လဲ။ သမီးေခ်ရာပါေရ။
သားေခ်တိ မပါလား....”
“ ေအးေဝး....ရြာကလာေစာ္ကား။ သားေခ်တိကို အိမ္မွာ
ထားပခေရ။ မင္း႐ုိ႕၊ နင္႐ုိ႕တိ နိန္ေကာင္းကတ္ေတမလား...”
“ ေအး....နိန္ေကာင္းကတ္ယင့္ကား။ မရီးတစ္ေယာက္
ရီပူေလာင္ေစာ္သတင္းကို ၾကားယင့္။
သတင္းမီးေဇာင္လာဖုိ႔လည္း မအားသိအစ္ကိုႀကီး။
အလုပ္တိက ႐ႈပ္နိန္ေရ။ အရာ တနားေက ပဲကိစၥနန္႔
ထုိဘက္ရြာသုိ႔ တစ္ေခါက္လားရဖို႔သိ....”
“ ရေရေဝ....မင္းမရီးလည္း အဂုေတာ့ခါ
သက္သာနိန္ဗ်ာကာေယ....”
“ ေအး....ေကာင္းေရ။ ေကာင္းေရ.....”
လုိရင္းကိုေရာက္ဖုိ႔ ေက်ာ္ေဇာလွ ဇာနားက စေျပာရဖို႔မသိျဖစ္နိန္ေရ။ သမီးေခ်ကိုတစ္ေခါက္ နမ္းပနာ သတၱိမြီးလုိ႔ ေျပာခ်လိုက္ေတ။
“ ငါ....မင္း႐ုိ႕ဘားက အကူအညီတစ္ခုေလာက္
ေတာင္းခ်င္ေရေဝး....”
“ ဇာအကူအညီလဲ အစ္ကိုႀကီး.....”
“ ငါ....အဂု သားေခ်တိကို ေက်ာင္းထားဖုိ႔နန္႔
စာအုပ္စာတမ္းတိဝယ္ပီးဖုိ႔ ဖဲသာစေက
လုိနိန္ေရေဝး....။ ဟိေစာ္ဖဲသာတိကိုလည္း မင္းမရီးကို
ဆီးကုလုိက္ရေစာ္မွာ ကုန္လားေရ။ မင္းမရီးကုိ ျပဳစုနိန္ရလုိ႔
ငါ့မွာလည္း အလုပ္လုပ္ဖုိ႔အခ်ိန္မရ။ ယင္းတြက္နန္႔ မင္း႐ုိ႕ ငါ့ကို
ဖဲသာ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ တစ္ေခါက္ ခ်ီးေဝး....။ ငါ့မွာလည္း
ေကာင္းေကာင္းအခက္အခဲ ျဖစ္နိန္လုိ႔ရာေဝ....”
ေအာင္ေက်ာ္႐ို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကုိ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ပလုိက္ကတ္ေတ။ မ်က္ႏွာတိလည္း ခ်က္ခ်င္း ပ်က္လားခကတ္ေတ။ ေက်ာ္ေဇာလွသတိထားမိလိုက္ယင့္။
“ ေကာင္းေကာင္း ဂြက်ေရမနားေယ အစ္ကိုႀကီး။
ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕မွာလည္း အစ္ကိုႀကီးကိုခ်ီးဖုိ႔ဖဲသာ မဟိသိကား...”
“ တစ္ေခါက္ေခ်ေလာက္ ၾဟာႀကံပီးကတ္ဖိေဝ.....”
“ ဇာက ၾဟာခီဖို႔လဲခ်င့္။ ေဒရြာမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဖဲသာခ်ီးဖုိ႔လူ
မျမင္။ ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕ဘားကေဂ်း လာခ်ီးကတ္ေစာ္မ်ားေရ.....”
ေျပာနိန္စိုင္မွာ အိမ္ထက္မွာဟိေရ ဖုန္းျမည္လာေရ။ လွႏုစိန္အိမ္ထက္ကို ကဗ်ာကယာ ၿဗီးတက္လားေရ။ လွႏုစိန္ဖုန္းေျပာနိန္စိုင္မွာ သူ႐ုိ႕ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ စကားမေျပာျဖစ္။ ကိုယ့္အေတြးနန္႔ ကိုယ္....။ တစ္ေအာင့္ေခ်ေလာက္ၾကာေစာ္နန္႔ လွႏုစိန္ အိမ္ထက္က ဆင္းလာေရ။ ေအာင္ေက်ာ္အနားမွာ ဝင္ထုိင္ပနာ ေျပာေရ။
“ သားႀကီး႐ုိ႕ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ဘားက
ဖုန္းလာေစာ္အဖသည္။ သူ႐ို႕ သန္ဖက္ခါ သူငယ္ခ်င္းတိနန္႔
ဇီးေခ်ာင္းဆည္” ကို Picnic လားကတ္ဖို႔ဆိုဝါ...။ ယင္းတြက္နန္႔
သံုးဖုိ႔ သည္းဖို႔ ဖဲသာ သံုးေသာင္းေလာက္ အယင္စေက
ထည့္ပီးလုိက္ဖုိ႔ မွာေစာ္.....”
“ ဟုတ္လားေဟး....။ ယင္းပိုင္ဆိုေက အယင္စေက
ထည့္ပီးလုိက္ရဖုိ႔ေယ။ အရာ....ေနာက္က်ေက
သူ႐ို႕မာန္ပါလီဖို႔.....”
ေဒစကားတိကို ေက်ာ္ေဇာလွ မၾကားခ်င္။ နားဝကို ရီပူသြန္ခ်ေရပုိင္ တြိမိေရ။ သူ႔ကုိ ေစတနာမဟိဆိုေစာ္ကို သူသိဗ်ာ။ ယင္းနိန္ရာမွာ သူဆက္လုိ႔ နိန္သိေကလည္း အပို။
“ အေဝး....ယပိုင္ဆိုေက ငါျပန္လုိက္ဖုိ႔ဗ်ာေဒေဝး....”
“ ေအး....ေကာင္းယင့္အစ္ကိုႀကီး.....”
သမီးေခ်ကို ရြက္ပနာ သူ ယင္းအိမ္က ထြက္လာလတ္ေတ။ သမီးေခ် မ်က္ႏွာထက္ကို က်လားခေရ သူ႔မ်က္ရည္ပူႏွစ္စက္ကုိ သူ႔လက္နန္႔ သုတ္ပလုိက္ေတ။ ေဒမ်က္ရည္ ဇာအတြက္က်လဲ။ သူမသိ။ သူ႔ၿခီလွမ္းတိက အသက္မပါေရပိုင္.....။
လြန္ခေရႏွစ္ေပါင္း တစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ကဆုိေက ေအာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ မယားယူဖို႔ သူ႔ကို ဖြင့္ေျပာဖူးခေရ။ ယင္းအခ်ိန္မွာ ေအာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ အလုပ္မဟိ၊ အကိုင္မဟိ။ ေယခါ ေက်ာ္ေဇာလွမွာ မသံုးဝ့ံ၊ မစားဝံ့ စုထားေရ ရႊီတံုးေခ်ကို ေရာင္းပနာ သူ႔ညီကို မယားပီးဇပ္လုိက္ေတ။ ျပန္လုိခ်င္ေရ ဆႏၵမပါဘဲ အစ္ကိုတစ္ေယာက္၏ ပကတိ ႀကီးမားေရ ေမတၱာနန္႔္ ညီမ်က္ႏွာမငယ္စီဖုိ႔အေရး သူ ျဖည့္ဆီးပီးခေရ။ အဂု....ေအာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေကာင္းစားနိန္ေရလုိ႔ ဆိုရဖုိ႔။ မေၾကာင့္မၾကနန္႔ ခ်ခ်မ္းသသာ နိန္ႏိုင္ေရ။ ဇာပင္ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ညီကို သူခ်စ္ေတ။ သူ႔ညီေကာင္းစားေက သူ မုဒိတာ ပြားပီးနိန္လီဖုိ႔။ သူ႔ညီအတြက္ဆိုေက သူ၏မုဒိတာစမ္းရီေစာ္ ခမ္းလီဖုိ႔မဟုတ္။ ဂစ ၦပျမစ္ရီနန္႔ တတူ ထာဝစိုင္ စီးဆင္းနိန္လီဖုိ႔။
အဂု....ေအာင္ေက်ာ္မွာ သားႏွစ္ေယာက္ Picnic လားဖို႔အတြက္ ဖဲသာသံုးေသာင္း လုိနိန္ေရလတ္။ သူ႐ို႕သားတိ လိုနိန္ေရ ဖဲသာကို ေအာင္ေက်ာ္႐ုိ႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အယင္စေက ပို႔ပီးဖုိ႔ ပ်င္နလီေရ။ ေနာက္က်ေက သားေခ်တိ မာန္ပါလီကတ္ဖို႔ဆိုဝါ။ သူ႔မွာလည္း သားေခ်ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းထားပီးဖုိ႔နန္႔ စာအုပ္၊ စာတမ္းတိဝယ္ပီးဖိ႔ု ဖဲသာလုိနိန္ေရ။ သားေခ်တိအတြက္ လိုအပ္နိန္ေရ ဖဲသာတိကို အယင္စေက ရေအာင္ သူ ဘေဇာင္ပိုင္ ႀကံရဖုိ႔လဲ။ ေဒဖဲသာတိကို သားေခ်႐ုိ႕အတြက္ အခ်ိန္မီ မၾဟာပီးႏိုင္ဆုိေက သူ႔ကုိ သားေခ်တိ မာန္ပါလီကတ္ဖို႔လား။ အဘာတာဝန္ မက်ီ လို႔ ထင္လီကတ္ဖုိ႔လား။ ယင္းပိုင္မဟုတ္ဘဲ သူ႔ကုိ နားလည္ပီးႏိုင္ကတ္ဖုိ႔လား။ အေတြးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နန္႔ သူ...။
သူ႔ၿခီလွမ္းတိ အဓိပၸာယ္မဟိ ျဖစ္နိန္ေရ။ တကယ္လုိ႔ရာ ေဒဖဲသာတိကို ေအာင္ေက်ာ္ထုတ္ပီးလုိက္ဖုိ႔ဆိုေက.............။ ။
(မွတ္ခ်က္။ ။ အဘာ၏ ကိုယ္တြိအျဖစ္အပ်က္ကို ဇာတ္လမ္းဆင္ပနာ ရြီးထားျခင္းျဖစ္ပါေရ။)
မာန္ယုေက်ာ္ (ေရႊဝေျမ)
၁၉ ၊ ဝ၄ ၊ ဝ၉
ဝါသနာပါေရသူတိုဘားသို႔ လက္ဆင့္ကမ္း ပီးပို႔ကတ္စီခ်င္ပါေရ။e.
ေထာ…အဂု။ ေအာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ သူ႔အစ္ကိုဘားမွာ ပူဆာနိန္ဗ်ာ။ မယားယူဖုိ႔ဆိုဝါ…။ ထိုဘက္ကမ္း၊ ၾကာၫုိျပင္ရြာက လွႏုစိန္ကုိ ေတာင္းပီးဖုိ႔အေၾကာင္း၊ သူနန္႔ လွႏုစိန္႐ုိ႕ရေက လွႏုစိန္မိဘက မဂၤလာလက္ဖြဲ႕အျဖစ္ ႏြား (၁)ခ်ဳိင္းနန္႔ လယ္ဝါး (၃ဝဝ)ကို လက္ဖြဲ႕ဖုိ႔အေၾကာင္းတိကို အစ္ကိုႀကီး အဖအရာထားပနာ တိုင္ပင္နိန္ဗ်ာ။ အင္း….ညီ ေအာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ အသက္(၂ဝ)ေတာင္ ေက်ာ္လားဗ်ာ။ သီးခ်ိန္တန္သီးလို႔၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ ပြင့္ခ်င္နိန္ဗ်ာ။ ေလာက၏ နိယာမတရား မဟုတ္ပါလားေယ။ သူ စုိင္းစားရဗ်ာ။
လွႏုစိန္ဆိုေရ ကလိန္႔ေမေခ်က အငယ့္ေခ်ကပင္ သူ႔ညီနန္႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း။ “ငယ္ကအခ်စ္ အႏွစ္တစ္ရာ မမိန္႔သာ” ဆုိေရပုိင္ သူ႐ုိ႕ႏွစ္ေယာက္ သိတတ္ေတအရြယ္ကပင္စလုိ႔ ႀကိဳက္နိ္န္ကတ္ေစာ္။ ယင္းအျပင္ ေအာင္ေက်ာ္ေစာ္ လွႏုစိန္႐ုိ႕အိမ္မွာ ပဲလည္းအငွားစုိက္ဖူးေရ။ လယ္လည္း အငွားလုိက္ဖူးေရ။ ေအာင္ေက်ာ္၏ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကုိ လွႏုစိန္မိဘ႐ုိ႕က သေဘာက်ေရဟိဖုိ႔။ တစ္ေယာက္တည္းရာဟိေရ သူ႐ုိ႕သမီးနန္႔ ေအာင္ေက်ာ့္ကုိ သေဘာတူေရ။
လွႏုစိန္မိဘ႐ုိ႕ဆိုေစာ္ကလည္း ၾကာၫုိျပင္ရြာမွာ စားႏိုင္၊ ေသာက္ႏိုင္တိဗ်ာေယ။ မိသားစုတစ္ခုလံုး ႐ုိးသားပနာ စိတ္ေကာင္းဟိကတ္ေတ။ ေက်ာ္ေဇာလွ႐ုိ႕ကိုဆိုလည္း လွလႈိက္လွလွဲ ဟိကတ္ယင့္။ ေဒမိသားစုနန္႔ဆိုေက သူ႔ညီကို သေဘာမတူစရာ မဟိ။ တစ္ခုဟိေစာ္က သူ႐ုိ႕မွာ တစ္ခုလည္း မျပည့္စံု။ လက္ဖြဲ႕စရာဆုိလုိ႔ မယ္မယ္ရရ မဟိ။ ေဒခ်င့္ကို လွႏုစိန္႐ို႕ဘက္က သိေရ။ နားလည္ေရ။ ပကာသနမဖက္ဘဲ ေအာင္ေက်ာ္၏ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္နန္႔ ႐ုိးသားႀကိဳးစားမႈကိုရာ သူ႐ုိ႕မက္ေမာေရဟိဖုိ႔။ ယင္းတြက္နန္႔ ျခဳပ္မသွ်င္ဘက္က ႏြား (၁)ခ်ဳိင္းနန္႔ လယ္ဝါး (၃ဝဝ)ကို လက္ဖြဲ႕ေစာ္။ သမက္သွ်င္႐ုိ႕ဘက္က တစ္ခုလည္း လက္ဖြဲ႕စရာ မလိုလတ္။ ျခဳပ္မသွ်င္ဘက္ကေဂ်း အစစ အရာရာအကုန္အက်ခံနိန္ေကလည္း သဘာဝမက်ခ်င္။ ေယဇူးနန္႔ မဂၤလာပြဲအခမ္းအနားကို သူ႔ညီကိုယ္စား ေက်ာ္ေဇာလွက တာဝန္ယူလိုက္ရေစာ္။
မိုးလင္းေစာ္နန္႔ ေဒရႊီတံုးေခ်ကို ေက်ာက္ေတာ္သို႔ ေရာင္းေဇာင္လားရဖုိ႔။ မဂၤလာပြဲမွာ ညီသည္ မ်က္ႏွာမငယ္ဖုိ႔လိုေရ။ တစ္သက္မွာ ေဒညီတစ္ေယာက္တည္းရာ ဟိေစာ္။ ညီအတြက္ဆုိေက ဇာပင္မဆို ပီးဆပ္ဖုိ႔အဆင္သင့္။ ရႊီတံုးေခ်ကို ဗူးေခ်ထဲမွာ ထည့္ပနာ အသာေခ် ပိတ္ထားလုိက္ေတ။ ၿဗီးေက ေဂါင္းအံုးေအာက္မွာ ထားလိုက္ေတ။ ဖေယာင္းတုိင္ မီးကိုမႈတ္ပနာ အိပ္ဖုိ႔ပ်င္လီေရ။
အခန္း(၂)
ႏွစ္ေပါင္း (၂ဝ)ၾကာေရအခါ……
အခ်ိန္ေစာ္ တစ္ခါလည္း တန္႔လို႔မနိန္။ ရက္ျပတ္ရြိလ်ားနိန္ေရ။ အရာအားလံုးကို အခ်ိန္က ဆုပ္ကိုင္ထားေရလို႔ ေျပာေက လြန္ဖို႔လားခ်င့္။ အခ်ိန္ကာလအေလ်ာက္ အရာရာေစာ္ အနည္းနန္႔အမ်ားဆိုေရပိုင္ ျဖစ္ပ်က္ ေျပာင္းလဲလားကတ္ရေရ။
ေထာ…အဂုလည္းၾကည့္။ ႏွစ္ေပါင္း (၂ဝ)ေက်ာ္ၾကာေရ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာ္ေဇာလွတစ္ေယာက္ တစ္ရြာတည္းသမ ဝင္းမျဖဴနန္႔ အိမ္ေထာင္က်လားေရ။ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္နန္႔ သမီးေခ်တစ္ေယာက္ ရနိန္ယာ။ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က (၁၄)ႏွစ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က (၁၂)ႏွစ္။ သမီးေခ်က အဂုမွ (၃)လရာ ဟိသိေရ။ ေပါက္စေခ်ပါ့ေယ။
တစ္နိန္႔……။ ေက်ာ္ေဇာလွ အလုပ္ကိစၥနန္႔ ေက်ာက္ေတာ္ကိုလားဖို႔ ပ်င္နိန္ေရ။ ဝင္းမျဖဴက သမီးေခ်ကို သာျခင္းဆုိပနာ ယုိင္းႂဟြဲလုိ႔ ေခ်ာ့သိပ္နိန္ေရ။ အနားမွာဟိေရ ခြင္ထက္မွာ ရီပူဘဲတစ္ဘဲ တည္ထားေရ။ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္က အိမ္ေျဂာက္မွာ ကဇာတ္နိန္ကတ္ေတ။
“ ငါလားဖုိ႔ဗ်ာေဒေဟး အမိသည္ ”
“ ေအး…ေအး…လားလီ…”
“ နင္ က်က်မ္းမမာမလား…”
“ မာေရကာ…”
“ ငါ…ေကာင္းေကာင္း စိတ္မခ်ေဒကား။ ယၿဗီးေက နင္က
သြီးႏုသံႏု…”
“ အဘာေလ...ငါတစ္ခုလည္း မျဖစ္။ စိတ္ခ်လုိ႔ရာ လားလီ…”
“ ေအး….ေအး…ယပိုင္ဆိုေကလည္း စိတ္ခ်ဗ်ာေဒကား။
အေဝး…သားႀကီးနန္႔သားေခ်…ဘာဘာလားဗ်ာေဝး…”
“ ဟုတ္ပါယင့္ဘာဘာ…။ ျပန္လာခါ မုန္႔ဝယ္ခဘာဘာ…”
“ ေအး…ေအး…”
ခ်စ္သည္းအူနန္႔ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေတ။ ယိုင္းထက္က သမီးေခ်ကိုလည္း နမ္းျဖစ္ေအာင္ နမ္းလုိက္သိေရ။ ယၿဗီးေက ေက်ာ္ေဇာလွတစ္ေယာက္ ေက်ာက္ေတာ္လႈိင္းဘုတ္ဟိေရ ဘုတ္ဆိပ္သုိ႔ လားခလီေရ။ အိမ္မွာက တနားေခ်ကအတိုင္း ျပန္ျဖစ္လားေရ။
ဝင္းမျဖဴယိုင္းႂဟြဲပနာ အေခ်သိပ္နိန္ယင္းက ရီပူဘဲကို အၾကည့္ေရာက္လားေရ။ ဘဲထဲက ရီပူဆူနိန္ယာ။ ဓါတ္ဗူးမွာ ထည့္လုိက္ရဖုိ႔။ အိမ္ထက္က ဓါတ္ဗူးကို ယူခီေရ။ မီးဖုိနားမွာ ထုိင္ေရ။ ခြင္ထက္က ရီပူဘဲကို လက္ခုနန္႔ ထုတ္ေတ။ ဓါတ္ဗူးအဖံုးကို ဖြင့္ပနာ ထည့္ဖို႔ပ်င္ေစာ္နန္႔ သူ ခ်ားရဟတ္ လည္လားေရပိုင္ ျဖစ္လားေရ။ သူ ခ်က္ခ်င္း ေဂါင္းမူးလာေရ။ မူးေရဆုိ မူးေရ။ တဗြင္းဗြင္း ဆူနိန္ေရ ရီပူဘဲကိုလည္း ကုိင္လုိ႔။ သူ ေဂါင္းမူးလာေရ။ မခံႏိုင္ဗ်ာ။ သူ မုိက္ခနဲ တြိလားေရ။ သူ အေမွာင္ကမ ၻာထဲကို ေရာက္လားေရပိုင္ တြိလုိက္ေတ။ ေဒေနာက္ပိုင္း သူတစ္ခုကိုလည္း မသိလုိက္ဗ်ာ။
ကဇာတ္နိန္ကတ္ေတ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္ ဓါတ္ဗူးလဲသံ၊ ရီပူဘဲေမွာက္က်သံတိကို ၾကားေစာ္နန္႔ အမိသည္အနားကို ၿဗီးလားကတ္ပနာ…
“ အမိ…အမိ…အိုးဘာေလ့။ အမိ ဇာျဖစ္လဲမသိ။ အုိးဘာေလ့
လူ႐ို႕။ တစ္ေခါက္လာကတ္ပါခ်။ အမိဇာျဖစ္လဲမသိ။
အီး…ဟီး…ဟီး....။ အိုး…အမိ…...ဟီး…ဟီး...” လုိ႔
ၾကေၾကာက္လလန္႔နန္႔ ေအာ္ငိုလီကတ္ေတ။ အေခ်ႏွစ္ေယာက္ ေအာ္ငိုနိန္ကတ္ေစာ္ကို ၾကားလို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က လူတိ အၿဗီးတစ္ပိုင္း ေရာက္လာကတ္ေတ။ အေၾကာင္းစံုကို ျမင္ရ၊ သိရေရအခါ အားလံုး အံ့ၾသလားခကတ္ေတ။ ခ်က္ခ်င္း ေက်ာ္ေဇာလွကို အေခၚလႊတ္ေတ။ ကံေကာင္းခ်င္ေစာ္က ယင္းအခ်ိန္ ေက်ာက္ေတာ္လႈိင္းဘုတ္ မထြက္သိ။
ေက်ာ္ေဇာလွ အပူတျဗင္း လိုက္ပါလတ္ေတ။ အိမ္ကိုေရာက္ေတအခါ ျမင္လိုက္ရေရ ျမင္ကြင္းက အနိ႒ာ႐ုံ။ မီးဖုိနားမွာ ဝင္းမျဖဴတစ္ေယာက္ ပပ်က္လန္ပနာ လဲလို႔။ မီးဖုိဘက္မွာဟိေရ ခႏၶာတစ္ျခမ္းလည္း စြတ္နိန္ေရ။ ရီပူေလာင္ထားဗ်ာဆိုေစာ္ကို ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ေတ။ ၾကည့္ပလာခ်။ ေဘးနားမွာလည္း ရီပူဘဲေစာ္ အဖံုးတစ္ျခား၊ ဘဲတစ္ျခား။ ဓါတ္ဗူးလည္း ေမွာက္လုိ႔။
ယိုင္းထက္က သမီးေခ်ကေတာ့ တစ္ခုကုိလည္းမသိ။ ပံု႔လို႔ေခ် အိပ္ေမာက်နိန္ေရ။ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ခါ ၾကေၾကာက္လလန္႔နန္႔ သူ႔ကိုဖက္လုိ႔ ငိုနိန္ကတ္ေတ။ သူ ဇာလုပ္လုိ႔ ဇာကိုင္ရဖုိ႔မသိျဖစ္လားေရ။ သူ႔စိတ္တစ္ခုလံုး ေျဗာင္းဆန္နိန္ေရ။ အထူးသျဖင့္ ဝင္းမျဖဴအတြက္ အစိုးရိမ္လြန္နိန္ေရ။ လူႀကီးတစ္ေယာက္က “ ဝင္းမျဖဴ ႏွလံုးခုန္နိန္သိေရ။ သတိမိန္႔နိန္ေစာ္။ မင္းစိတ္ကို အအီးထား ” ဆိုလို႔ ေက်ာ္ေဇာလွ သက္သာရာ ရလားေရ။ ယင္းပုိင္နန္႔ ဝင္းမျဖဴကို ဆီး႐ုံတင္လုိက္ရေရ။
အခန္း(၃)
ဝင္းမျဖဴကေတာ့ သတိရနိန္ဗ်ာ။ ေယဒါေလ့ ရီပူေလာင္ထားေရ ဒဏ္ရာတိေၾကာင့္ စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေျပာႏိုင္သိ။ ဒဏ္ရာက ျပင္းေရ။ ညာဘက္ခႏၶာတစ္ျခမ္းလံုး။ ေဝဒနာကို ပဇိကိုက္လုိ႔ ခံနိန္ရေရ။ ဒဏ္ရာက မ်ားေရအတြက္နန္႔ ဆီး႐ုံမွာ (၆)လေလာက္ အခ်ိန္ယူပနာ ကုရဖုိ႔လို႔ေတာ့ ဆရာဝန္က ေျပာေရ။ ေက်ာ္ေဇာလွကေတာ့ ကုရပတ္စီ။ သြီးႏုသံႏုနန္႔ အသက္မသီခေစာ္ပင္ ကံေကာင္း။
ဝင္းမျဖဴဆီး႐ုံတက္ၿဗီးေရေနာက္ပိုင္း ေက်ာ္ေဇာလွတစ္ေယာက္ အလုပ္ပ်က္၊ အကိုင္ပ်က္ျဖစ္လားေရ။ အေခ်(၃)ေယာက္နန္႔ အိမ္မႈကိစၥတိကို တာဝန္ယူနိန္ရေရ။ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္က နားလည္ေရ အရြယ္ျဖစ္နိန္လုိ႔ ေတာ္သိယင့္။ ေကာင္းေကာင္းျပဳစုပီးဖုိ႔မလုိ။ ျပဳစုရေစာ္က သမီးေခ်။ အမိသည္ဆီး႐ုံဝင္ေရေနာက္ပိုင္း အမိႏို႔ရည္ကို စို႔ခြင့္မရခ။ ႏုိ႔ဗူးကိုရာ အေဖာ္ျပဳနိန္ရေရ။ အမိသည္နန္႔လည္း နိန္ခြင့္မရ။ အမိသည္ကလည္း ေဝဒနာတစ္ပံုနန္႔ျဖစ္လို႔ သမီးေခ်ကို အေရးမစုိက္ႏိုင္။ သမီးေခ်ကလည္း အက်င့္ေကာင္းေရလို႔ ဆုိရဖို႔လားမသိ။ အမိကို ေကာင္းေကာင္း မေတာင့္တ။ ႏို႔ဗူးေဖ်ာ္လုိ႔တုိက္ပနာ သိပ္ထားလုိက္ေက အီးလို႔ေခ် အိပ္နိန္လီယင့္။ ယင္းပုိင္နန္႔ အေခ် (၃)ေယာက္မွာ အမိဆိုေကလည္း ေက်ာ္ေဇာလွ၊ အဘာဆုိေကလည္း ေက်ာ္ေဇာလွဗ်ာ ျဖစ္ခရေရ။
ေက်ာ္ေဇာလွတစ္ေယာက္ ပင္ပန္းပါေရ။ မုိးထစေစာ ဆံျပဳတ္ထႀကိဳ။ ယၿဗီးေက ဝင္းမျဖဴအတြက္ တစ္ခြက္ခ်န္ပနာ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္တစ္ခြက္ေကၽြး။ ေကၽြးၿဗီးေစာ္နန္႔ သားေခ်တိကို ဆီး႐ုံမွာသို႔ ဆံျပဳတ္ပို႔ေဇာင္ခိုင္း။ အိမ္မွာ သမီးေခ်ကို ႏုိ႔ဗူးေဖ်ာ္တုိက္။ ၿဗီးေက စ်ီးျပဳ။ ခ်က္ျပဳတ္။ က်က္ေစာ္နန္႔ သားေခ်ႏွစ္ေယာက္နန္႔ ထမင္းစား။ ေယၿဗီးေက သမီးေခ်ကို သိပ္ပနာ ဝင္းမျဖဴကို ထမင္းပို႔ေဇာင္လား။ အရာ ျပန္လာ။ အိမ္ကိုေရာက္ေစာ္နန္႔ နိခင္းဘက္ ဝင္းမျဖဴအဝတ္အစားတိအပါအဝင္ အေခ်တိ အက်ၤ ီ၊ ေဘာင္းဘီတိနန္႔ သမီးေခ် ခ်ႏွီးပုိင္းတိကို ဖြတ္၊ လွန္း။ ညဇာက်ျပန္ေက အရာ ထမင္းခ်က္။ ထမင္းခ်က္ယင္းနန႔္ သမီးေခ်ကို ရီခ်ဳိး။ က်က္ေက ဆီး႐ံုသိ႔ု ထမင္းလားပို႔။ ညည့္ခါက်ေကေလ့ သမီးေခ်တစ္ေခါက္ေလာက္ငိုေစာ္နန္႔ ထ,ႏို႔တုိက္ပနာ ေခ်ာ့သိပ္။ အားလံုးေက်ာ္ေဇာလွ ေဂါင္းမွာ ပံုက်နိန္ေရ။ ေယခါ ေက်ာ္ေဇာလွတစ္ေယာက္ ကုိယ့္အလုပ္လုပ္ဖုိ႔အခ်ိန္ကုိ ဝယ္ထည့္ရဖုိ႔ပုိင္ ျဖစ္လားေရ။
ဝင္းမျဖဴကို ဆီးကုလိုက္ရေစာ္မွာ စုဟိ၊ ေဆာင္းဟိထားေရ ဖဲသာေခ်၊ ဒဂၤါးေခ်တိနန္႔ ရႊီတို၊ ရႊီစေခ်တိေစာ္ အားလံုး ေျပာင္သလင္းခါလားေရ။ ေက်ာ္ေဇာလွမွာလည္း အလုပ္လုပ္ဖုိ႔မအား။ အလုပ္မလုပ္ရေက ဝင္ငြီကားမဟိ။ ထြက္ငြီရာ ဟိေရ။
ေထာ…အဂု…သားေခ်႐ုိ႕မွာ ေက်ာင္းဖြင့္နိန္ယာ။ ေက်ာင္းထားရဖုိ႔ဗ်ာ။ ေဒႏွစ္ဆုိေက အႀကီးအေကာင္က ရွစ္တန္း။ အငယ္ေကာင္က ေျခာက္တန္း။ အတန္းတိႀကီးလာဗ်ာ။ အတန္းႀကီးလာလီ ေက်ာင္းထားစရိတ္တိက မ်ားလာလီ။ အဂု… လက္ထဲမွာ ဖဲသာတစ္ျဗားလည္း မဟိ။ ဝင္းမျဖဴအတြက္ ဆီးဖိုးဝါးခလည္း လုိသိယင့္။ ယေကလည္း ဆီးဖုိးဝါးခကိုေတာ့ မပီးလုိ႔ ရသိေရ။ ေနာက္ ႀကံဖန္ ပီးေကလည္း ရယင့္။ အဂု ေလာေလာဆယ္ အေရးႀကီးနိန္ေစာ္က သားေခ်႐ုိ႕ကို ေက်ာင္းထားဖုိ႔ကိစၥ။ ေက်ာ္ေဇာလွစိုင္းစားေရ။ အႀကံထုတ္ေတ။ ေဂါင္းခဲရေရ အျဖစ္။ ဝင္းမျဖဴ႐ုိ႕မိဘမွာလည္း ေဒနိန္႔လုပ္။ ေဒနိန္႔စား။ ေက်ာ္ေဇာလွ႐ို႕ကို ဖဲသာေခ်၊ ဒဂၤါးေခ်ကူဖို႔ဆိုေစာ္က မျဖစ္ႏိုင္။ သတင္းမီး၊ သတင္းလာေတာ့ခါ ဟိကတ္ယင့္။ ဆြီမ်ဳိးတိကိုလည္း အားကိုးမရ။ ေက်ာ္ေဇာလွ႐ို႕ ဆင္းရဲတြင္းနက္နိန္လို႔ ဟိဖုိ႔။ ဖဲသာဟိေက ဆြီမ်ဳိးလာေရ။ ဖဲသာမဟိေက ဇာဆြီမ်ဳိးလည္း အေရးမစိုက္။ ေဒခ်င့္ေစာ္ ဆြီမ်ဳိး႐ုိ႕သဘာဝလို႔ ထင္ေရ။ ဆြီမ်ဳိးတိကို ေက်ာ္ေဇာလွ အျပစ္တင္ခ်င္ေစာ္ေတာ့ခါ မဟုတ္။ ဇာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေက အကုသိုလ္ ဟိသရြိ သူ႐ို႕ထုိက္နန္႔ သူ႐ုိ႕ကံ ခံနိန္ရလုိ႔ဗ်ာေယ။
ဆြီမ်ဳိးဆိုမွ ေက်ာ္ေဇာလွ သတိရလားေရ။ သူ႔ကို ကူညီဖုိ႔လူတစ္ေယာက္ေတာ့ခါ ဟိေရ။ ယင္းသူ႔အနိန္နန္႔ ေက်ာ္ေဇာလွကို အကူအညီ ပီးႏိုင္၊ မပီးႏုိင္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမေသခ်ာ။ ေယေကလည္း “ရေကအျမတ္၊ မရေက အရင္း” ဆုိေရပိုင္ သူစုိင္းစားမိေရအတိုင္းေတာ့ခါ ႀကိဳးစားလီရဖုိ႔ဗ်ာ။
အခန္း(၄)
ၿခံဝင္းက အက်ယ္ႀကီး။ ၿခံအလယ္မွာ ပ်ဳိင္စီပ်ဳိင္ေထာင္ အိမ္ႀကီးက ဟိန္းလုိ႔။ သံျဖဴကလည္းမိုးထားသိေရ။ အိမ္ေတာင္ဘက္က ႏြား႐ုံမွာ ႏြားတိကိုခ်ဳိင္းထားေရ။ အိမ္ေျမာက္ဘက္မွာက်ေက စပါးဂ်ီတစ္ဂ်ီ။ အနားမွာ ဟင္းခင္းလည္း တစ္ခင္း။
အဂုဆုိေက ၾကာၫိုျပင္ရြာမွာ ေအာင္ေက်ာ္႐ုိ႕မိသားစုေစာ္ လရဒတ္ဗ်ာ။ လယ္ဝါး (၁ဝဝဝ)ေက်ာ္နန္႔ ႏြားအေကာင္ (၁ဝ)ေက်ာ္ဟိေရ။ ပဲခင္း (၂)ခင္းဟိေရ။ ယၿဗီးေက ဖုန္းလည္းတစ္လံုး တပ္ထားသိေရ။ စပါးဝမ္းစာ၊ ဆန္ဝမ္းစာအျဗည့္။ အရြယ္ေရာက္နိန္ကတ္ေတ သားႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ေက်ာက္ေတာ္ၿမိဳ႕မွာဟိေရ နာမည္ႀကီးေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ထားပနာ ပိုင္ညာသင္ပီးႏိုင္ေရ။ အတုိင္းအတာတစ္ခုထိေလာက္ေတာ့ သူ႐ုိ႕ မေၾကာင့္မၾက နိန္ႏိုင္ကတ္ေတ။ ယင္းတြက္နန္႔ ေက်ာ္ေဇာလွႀကံဳတြိနိန္ေရ အခက္အခဲေခ်ကို သူ႐ုိ႕အနိန္နန္႔ ကူညီ ေျဖရွင္းပီးႏိုင္ဖုိ႔ရာ။ ေက်ာ္ေဇာလွအေတြး။
ေတြးယင္းနန္႔ သမီးေခ်ကို ရြက္ပနာ ၿခံဝင္းထဲကို အားတင္းလို႔ ဝင္လုိက္ေတ။ သူ႐ုိ႕ဝင္လာေစာ္ကို ျမင္လုိက္လုိ႔ဟိဖုိ႔။ လွႏုစိန္တစ္ေယာက္ စပါးလံုးရြီးနိန္ေစာ္က ထလာလတ္ပနာ ေက်ာ္ေဇာလွကို ႏႈတ္ဆက္ေတ။
“ ယာ....ေယာကၹ႐ို႕မႏွင္း။ ဇာက လာကတ္ေစာ္လဲ....”
“ ေအး....ရြာကလာေစာ္ေဒ။ နင့္အိမ္ရွင္ဝါ.....”
“ ဟိေရ....ဟိေရ....။ အကၽြန္ေခၚလိုက္ေမ။ ထုိင္ထုိင္....”
သူ႐ုိ႕ကို နိန္ရာထုိင္ခင္းခ်ပီးပနာ လွႏုစိန္ သူ႔လင္ေအာင္ေက်ာ္ကို ေအာ္ေခၚလိုက္ေတ။
“ အဖသည္.....ေဒမွာ ေယာကၡ႐ုိ႕ေရာက္နိန္ကတ္ေတေထာ။
ဆင္းပါလတ္ခ်.....”
“ ေအး....ေအး....” ဆုိပနာ ေအာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္လုိ႔ ဆင္းပါလတ္ေတ။ စာအုပ္ဖတ္နိန္ေစာ္ဟိဖုိ႔။
“ ေယာ္....အစ္ကိုႀကီး။ ဇာကလာေစာ္လဲ။ သမီးေခ်ရာပါေရ။
သားေခ်တိ မပါလား....”
“ ေအးေဝး....ရြာကလာေစာ္ကား။ သားေခ်တိကို အိမ္မွာ
ထားပခေရ။ မင္း႐ုိ႕၊ နင္႐ုိ႕တိ နိန္ေကာင္းကတ္ေတမလား...”
“ ေအး....နိန္ေကာင္းကတ္ယင့္ကား။ မရီးတစ္ေယာက္
ရီပူေလာင္ေစာ္သတင္းကို ၾကားယင့္။
သတင္းမီးေဇာင္လာဖုိ႔လည္း မအားသိအစ္ကိုႀကီး။
အလုပ္တိက ႐ႈပ္နိန္ေရ။ အရာ တနားေက ပဲကိစၥနန္႔
ထုိဘက္ရြာသုိ႔ တစ္ေခါက္လားရဖို႔သိ....”
“ ရေရေဝ....မင္းမရီးလည္း အဂုေတာ့ခါ
သက္သာနိန္ဗ်ာကာေယ....”
“ ေအး....ေကာင္းေရ။ ေကာင္းေရ.....”
လုိရင္းကိုေရာက္ဖုိ႔ ေက်ာ္ေဇာလွ ဇာနားက စေျပာရဖို႔မသိျဖစ္နိန္ေရ။ သမီးေခ်ကိုတစ္ေခါက္ နမ္းပနာ သတၱိမြီးလုိ႔ ေျပာခ်လိုက္ေတ။
“ ငါ....မင္း႐ုိ႕ဘားက အကူအညီတစ္ခုေလာက္
ေတာင္းခ်င္ေရေဝး....”
“ ဇာအကူအညီလဲ အစ္ကိုႀကီး.....”
“ ငါ....အဂု သားေခ်တိကို ေက်ာင္းထားဖုိ႔နန္႔
စာအုပ္စာတမ္းတိဝယ္ပီးဖုိ႔ ဖဲသာစေက
လုိနိန္ေရေဝး....။ ဟိေစာ္ဖဲသာတိကိုလည္း မင္းမရီးကို
ဆီးကုလုိက္ရေစာ္မွာ ကုန္လားေရ။ မင္းမရီးကုိ ျပဳစုနိန္ရလုိ႔
ငါ့မွာလည္း အလုပ္လုပ္ဖုိ႔အခ်ိန္မရ။ ယင္းတြက္နန္႔ မင္း႐ုိ႕ ငါ့ကို
ဖဲသာ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ တစ္ေခါက္ ခ်ီးေဝး....။ ငါ့မွာလည္း
ေကာင္းေကာင္းအခက္အခဲ ျဖစ္နိန္လုိ႔ရာေဝ....”
ေအာင္ေက်ာ္႐ို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကုိ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ပလုိက္ကတ္ေတ။ မ်က္ႏွာတိလည္း ခ်က္ခ်င္း ပ်က္လားခကတ္ေတ။ ေက်ာ္ေဇာလွသတိထားမိလိုက္ယင့္။
“ ေကာင္းေကာင္း ဂြက်ေရမနားေယ အစ္ကိုႀကီး။
ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕မွာလည္း အစ္ကိုႀကီးကိုခ်ီးဖုိ႔ဖဲသာ မဟိသိကား...”
“ တစ္ေခါက္ေခ်ေလာက္ ၾဟာႀကံပီးကတ္ဖိေဝ.....”
“ ဇာက ၾဟာခီဖို႔လဲခ်င့္။ ေဒရြာမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဖဲသာခ်ီးဖုိ႔လူ
မျမင္။ ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕ဘားကေဂ်း လာခ်ီးကတ္ေစာ္မ်ားေရ.....”
ေျပာနိန္စိုင္မွာ အိမ္ထက္မွာဟိေရ ဖုန္းျမည္လာေရ။ လွႏုစိန္အိမ္ထက္ကို ကဗ်ာကယာ ၿဗီးတက္လားေရ။ လွႏုစိန္ဖုန္းေျပာနိန္စိုင္မွာ သူ႐ုိ႕ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ စကားမေျပာျဖစ္။ ကိုယ့္အေတြးနန္႔ ကိုယ္....။ တစ္ေအာင့္ေခ်ေလာက္ၾကာေစာ္နန္႔ လွႏုစိန္ အိမ္ထက္က ဆင္းလာေရ။ ေအာင္ေက်ာ္အနားမွာ ဝင္ထုိင္ပနာ ေျပာေရ။
“ သားႀကီး႐ုိ႕ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ဘားက
ဖုန္းလာေစာ္အဖသည္။ သူ႐ို႕ သန္ဖက္ခါ သူငယ္ခ်င္းတိနန္႔
ဇီးေခ်ာင္းဆည္” ကို Picnic လားကတ္ဖို႔ဆိုဝါ...။ ယင္းတြက္နန္႔
သံုးဖုိ႔ သည္းဖို႔ ဖဲသာ သံုးေသာင္းေလာက္ အယင္စေက
ထည့္ပီးလုိက္ဖုိ႔ မွာေစာ္.....”
“ ဟုတ္လားေဟး....။ ယင္းပိုင္ဆိုေက အယင္စေက
ထည့္ပီးလုိက္ရဖုိ႔ေယ။ အရာ....ေနာက္က်ေက
သူ႐ို႕မာန္ပါလီဖို႔.....”
ေဒစကားတိကို ေက်ာ္ေဇာလွ မၾကားခ်င္။ နားဝကို ရီပူသြန္ခ်ေရပုိင္ တြိမိေရ။ သူ႔ကုိ ေစတနာမဟိဆိုေစာ္ကို သူသိဗ်ာ။ ယင္းနိန္ရာမွာ သူဆက္လုိ႔ နိန္သိေကလည္း အပို။
“ အေဝး....ယပိုင္ဆိုေက ငါျပန္လုိက္ဖုိ႔ဗ်ာေဒေဝး....”
“ ေအး....ေကာင္းယင့္အစ္ကိုႀကီး.....”
သမီးေခ်ကို ရြက္ပနာ သူ ယင္းအိမ္က ထြက္လာလတ္ေတ။ သမီးေခ် မ်က္ႏွာထက္ကို က်လားခေရ သူ႔မ်က္ရည္ပူႏွစ္စက္ကုိ သူ႔လက္နန္႔ သုတ္ပလုိက္ေတ။ ေဒမ်က္ရည္ ဇာအတြက္က်လဲ။ သူမသိ။ သူ႔ၿခီလွမ္းတိက အသက္မပါေရပိုင္.....။
လြန္ခေရႏွစ္ေပါင္း တစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ကဆုိေက ေအာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ မယားယူဖို႔ သူ႔ကို ဖြင့္ေျပာဖူးခေရ။ ယင္းအခ်ိန္မွာ ေအာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ အလုပ္မဟိ၊ အကိုင္မဟိ။ ေယခါ ေက်ာ္ေဇာလွမွာ မသံုးဝ့ံ၊ မစားဝံ့ စုထားေရ ရႊီတံုးေခ်ကို ေရာင္းပနာ သူ႔ညီကို မယားပီးဇပ္လုိက္ေတ။ ျပန္လုိခ်င္ေရ ဆႏၵမပါဘဲ အစ္ကိုတစ္ေယာက္၏ ပကတိ ႀကီးမားေရ ေမတၱာနန္႔္ ညီမ်က္ႏွာမငယ္စီဖုိ႔အေရး သူ ျဖည့္ဆီးပီးခေရ။ အဂု....ေအာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေကာင္းစားနိန္ေရလုိ႔ ဆိုရဖုိ႔။ မေၾကာင့္မၾကနန္႔ ခ်ခ်မ္းသသာ နိန္ႏိုင္ေရ။ ဇာပင္ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ညီကို သူခ်စ္ေတ။ သူ႔ညီေကာင္းစားေက သူ မုဒိတာ ပြားပီးနိန္လီဖုိ႔။ သူ႔ညီအတြက္ဆိုေက သူ၏မုဒိတာစမ္းရီေစာ္ ခမ္းလီဖုိ႔မဟုတ္။ ဂစ ၦပျမစ္ရီနန္႔ တတူ ထာဝစိုင္ စီးဆင္းနိန္လီဖုိ႔။
အဂု....ေအာင္ေက်ာ္မွာ သားႏွစ္ေယာက္ Picnic လားဖို႔အတြက္ ဖဲသာသံုးေသာင္း လုိနိန္ေရလတ္။ သူ႐ို႕သားတိ လိုနိန္ေရ ဖဲသာကို ေအာင္ေက်ာ္႐ုိ႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အယင္စေက ပို႔ပီးဖုိ႔ ပ်င္နလီေရ။ ေနာက္က်ေက သားေခ်တိ မာန္ပါလီကတ္ဖို႔ဆိုဝါ။ သူ႔မွာလည္း သားေခ်ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းထားပီးဖုိ႔နန္႔ စာအုပ္၊ စာတမ္းတိဝယ္ပီးဖိ႔ု ဖဲသာလုိနိန္ေရ။ သားေခ်တိအတြက္ လိုအပ္နိန္ေရ ဖဲသာတိကို အယင္စေက ရေအာင္ သူ ဘေဇာင္ပိုင္ ႀကံရဖုိ႔လဲ။ ေဒဖဲသာတိကို သားေခ်႐ုိ႕အတြက္ အခ်ိန္မီ မၾဟာပီးႏိုင္ဆုိေက သူ႔ကုိ သားေခ်တိ မာန္ပါလီကတ္ဖို႔လား။ အဘာတာဝန္ မက်ီ လို႔ ထင္လီကတ္ဖုိ႔လား။ ယင္းပိုင္မဟုတ္ဘဲ သူ႔ကုိ နားလည္ပီးႏိုင္ကတ္ဖုိ႔လား။ အေတြးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နန္႔ သူ...။
သူ႔ၿခီလွမ္းတိ အဓိပၸာယ္မဟိ ျဖစ္နိန္ေရ။ တကယ္လုိ႔ရာ ေဒဖဲသာတိကို ေအာင္ေက်ာ္ထုတ္ပီးလုိက္ဖုိ႔ဆိုေက.............။ ။
(မွတ္ခ်က္။ ။ အဘာ၏ ကိုယ္တြိအျဖစ္အပ်က္ကို ဇာတ္လမ္းဆင္ပနာ ရြီးထားျခင္းျဖစ္ပါေရ။)
မာန္ယုေက်ာ္ (ေရႊဝေျမ)
၁၉ ၊ ဝ၄ ၊ ဝ၉
ဝါသနာပါေရသူတိုဘားသို႔ လက္ဆင့္ကမ္း ပီးပို႔ကတ္စီခ်င္ပါေရ။e.